هاوار زارگرس ،نبی امیربیگی::کودکان بسیاری از مهارت های اجتماعی را از طریق کنش متقابل یکدیگر یاد می گیرند، آنها می آموزند که چگونه چیزی بدهند و چیزی بگیرند و در فعالیت های دسته جمعی شرکت کنند.
کودکان در آغاز زندگی خود، بسیاری از رفتاری های اجتماعی و فردی را از طریق معاشرت و مشاهده رفتار بزرگتر ها می آموزند، خانواده هایی که جار و جنجال در آنها بسیار است، مسلما کودکانی عصبانی و پرخاشگر تحویل جامعه می دهند، برعکس خانواده های آرام و صمیمی، کودکانی مهربان و نوعدوست را پرورش می هند.
کودکان بسیاری از مهارت های اجتماعی را از طریق کنش متقابل یکدیگر یاد می گیرند، آنها می آموزند که چگونه چیزی بدهند و چیزی بگیرند، در فعالیت های دسته جمعی شرکت کنند، از جنب و جوش و تماشای بازی دیگران لذت ببرند، احساسات دیگران را درک کنند، توانایی های خود را ارزیابی کنند، اعتماد به نفس پیدا نمایند و به تدریج از خانواده مستقل شوند و سرانجام با جامعه سازگار شوند.
به هر میزان کودک در سنین خردسالی آزاد باشد تا به تنهایی بازی کند به همان اندازه در آینده اجتماعی تر خواهد شد، میل طبیعی و تشخیص کودک بهترین راهنمای ما است، آنان کم کم یاد می گیرند با دوستان و همسالان خود همبازی شوند.
بنابراین نیازی به تأکید و تشویق های بیرونی نیست تا زودتر از موعد با بچه های دیگر همبازی شود، کودک را وادار نکنید که با خواهر و برادر کوچکتر خود همبازی شود، زیرا آنان برای بازی کوچک هستند، در صورتی که اگر با همسالان یا بزرگ تر از خود بازی کنند، هم تجربه های بسیاری را یاد می گیرند و هم در تعامل مشترک با کسی هستند که مدام تجربه های جدید می آموزند.
کودکان در دنیای امروز مورد هجوم انواع بازی‌ها و سرگرمی های متنوع هستند، پس باید همه ما هوشیار باشیم تا مباد کودکی خشمگین و تند خود که با هیچ کس سر سازگاری ندارد تحویل جامعه دهیم.
